زیبایی‌شناسی عکس یک خودکشی تراژدیک

عکس اِوِلین مک‌هِیل (Evelyn Francis McHale 1923-1947) دفتر دار، یکی از تاثیرگذارترین عکس‌ها با موضوع مرگ و خودکشی است. زمینه و روایت خودکشی و نحوه‌ی فرود آمدن بدن این زن چنان خاص، سهمگین و غیرقابل باور است که تاثیرگذاری عکس بر بیننده را چند برابر کرده و کنجکاوی و دقت در جزئیات را برمی‌انگیزد. وی در اول می ۱۹۴۷ از طبقه ۸۶ ساختمان تجاری امپایر استیت که دارای ۱۰۲ طبقه در شهر نیویورک واقع است سقوط می‌کند و بر سقف اتومبیلی فرود می‌آید. تصویر جنازه‌ی اِوِلین که درست لحظه‌ای پس از مرگش گرفته شده با آگاهی از چنین پس‌زمینه‌ای، احساس و خوانش جدیدی از کنش خودکشی در مخاطب را پدیدار می‌شود.

شمایل‌گونه بودن و مشابهت عکس با نقاشی‌‌های متعدد از جنازه‌ی قدیسین وفات یافته، امکان بازخوانی و قرابت معنایی میان این عکس و آن تصاویر را فراهم می‌کند. حالت دست‌هایی با انگشتان جمع‌شده و پوشیده با دستکش و پاهای چلیپایی و برهنگی یک پا که پارچه‌ای دور آن پیچیده او را به تمثال مصلوبی که پاهایش را بسته‌اند شبیه کرده و صورت آرام و بدون آسیب و لبان تیره (سرخ‌گون) حالتی موقر بدو بخشیده است. طرفه آنکه ظرف اتومبیل دفرمه و کج و معوج شده برای در بر گرفتن اِوِلین، سختی سطوح را به حالتی مواج و سیال تغییر شکل داده تا بدون آسیب رساندن، بدنش را در خود جای دهد و تابوت مجللی بسازد برای اجرای مراسمی که مردم با حیرت و شگفتی نظاره‌گر آن هستند.

انحنای معمول بدن اِوِلین بیانگر حالتی عادی و بدون دغدغه بوده و خطوط منحنی ایجاد شده در اطراف وی مبین سیالیت و سرازیری نیروهای محیط عکس به مرکز آن است. کنتراست نور و سایه بر تبیین تضادها و تناقضات حاکم بر محیط پافشاری می‌کند و سطوح بدن و بستر را از یکدیگر متمایز و در عین ایستایی، متحرک و پویا جلوه می‌دهد.

در این عکس واقعیت ثبت شده بر ثبت واقعیت پیشی گرفته و عکاس و عکاسان را منفعلانه به کنشی عکاسانه واداشته تا اینچنین زیبایی نامتعارفی را با کمترین پیش‌داوری ماندگار کنند.
زاویه‌ی دید عکاس از سمت سر، امکان قاب‌بندی بهتری را فراهم کرده تا هم بستر خفته در آن یعنی اتومبیل له شده و هم تمامی اندام وی قابل مشاهد باشد. حالت به ظاهر خوابیده و مسکوت و قرار گرفته‌ی بدن در قالب اتومبیل، احساسی از یک انتخاب خودخواسته برای آرمیدن را فراهم ساخته است.